AAN GENE ZIJDE De stad sluipt door een schemering van mist en boten varen doelloos door de grachten zo wijlen dromen in de lange nachten wanneer de ziel de dag heeft afgewist. Als alle dingen sterven aan de stilte en ’t buigzaam hart zijn eigen weg kan gaan in d’oude catacomben leert verstaan wat liefde is, ontdaan van liefdes kilte. De stad weerkaatst veelvoudig mijn gezicht in spiegels die verweerd zijn van het wachten op deze vrede, vrij van aards betrachten – het rijk van gids, in grensgebied gesticht.