Coachen is een mooi vak! En als mensen me vragen wat iemand een goede coach maakt, zeg ik steevast: in elk geval moet je goed kunnen voelen én goed kunnen analyseren.
Je hebt het allebei nodig! Alleen goed kunnen voelen geeft een soort vage 'mijn intuitie zegt me dat'-coaching waar ik persoonlijk niet zo van ben. Of wat ooit iemand tegen me zei: je kunt wel op je onbewuste vertrouwen maar dan moet je eerst wel wat in dat onbewuste gestopt hebben. Namelijk kennis! Anders wordt het echt vage shit!
Als je goed kan analyseren zonder empathie en zonder je spiegelneuronen in te zetten, dan krijg je al gauw een theoretische sessie. Waarin alles wat je zegt vast wel klopt maar waarvan de vraag is of het werkelijk overkomt en werkelijk tot verandering leidt.
Allebei nodig dus! En dus is een coach-model ook fijn. Een model dat je helpt een rode draad te vinden, zonder dat die rode draad of je model in beton gegoten zijn. Maar als je de techniek beheerst kun je pas gaan freestylen, en naar mijn smaak wordt het dan echt leuk! En doeltreffend, wat nog wel belangrijker is (en de reden dat ik het leuk vindt, want eigenlijk vind ik coachen op zichzelf helemaal niet leuk maar ja, dat is dan weer een andere podcast. Die komt ook, beloofd!).