Ik fotografeer daklozen en deel hun echte verhaal. Op 9 oktober 2020 kwam ik Daniel Ivancevic tegen op een bankje in een slaapzak. We raakten aan de praat en ik merkte meteen op dat hij vrij scherp was i.v.m. met andere daklozen die ik tegenkwam op straat. Zijn verhaal raakte me diep. 
 
Daniel heeft Servië verlaten om zich weer vrij te voelen. Twee maanden daarvoor in augustus heb ik op mijn fiets naar Istanbul zijn geboorteland heel slow en bijzonder mogen ervaren. Het was van de 11 landen in de 18-daagse tocht mijn favoriet. De cultuur, de rauwheid, de mensen, de natuur, het is een eiland binnen Europa. Het land heeft de stempel van de oorlog gekregen en je voelt de zwaarte hiervan. Er zijn weinig kansen. Servië was voor Daniel een aaneenschakeling van teleurstelling en negativiteit. Een bijzonder land om doorheen te fietsen maar om te leven is het andere koek. Daarom is Daniel met zijn laatste centen naar Amsterdam afgereisd, op zoek naar vrijheid. No way back.
Ondanks dat hij hier veel meer vrijheden voelt deelt het leven hem nog steeds stevige tikken uit. Daniel heeft meer dan een jaar op straat geleefd met diabetes en een alvleesklierprobleem en woog nog maar 58 kg toen ik ontmoette. Het heeft sporen achtergelaten.
Inmiddels hebben we met een warm netwerk van vrienden Daniel al vijf maanden van de straat weten te houden. De beste man heeft onlangs zelfs weer leren Spelen door het schilderen weer op te pakken. En niet zonder succes, we hebben de aanvragen voor zijn kunst moeten stoppen. 
Luister mee hoe Daniel openhartig zijn levensverhaal vertelt.