Politici vallen over elkaar heen om aan te tonen dat ze écht geen Eurofiel zijn. In het Nederlandse regeerakkoord, bijvoorbeeld, staat voornamelijk waar de EU vooral níet heen moet. Soevereiniteit is heilig.
Maar dan weer niet als het over Catalonië gaat, of Lombardije, of Schotland, of Corsica. Corsica? Jazeker, daar heb je ook een onafhankelijkheidsbeweging, die deel uitmaakt van de eilandcoalitie. Een luis in de pels van Parijs. Vandaar dat president Macron de Spaanse premier Rajoy meteen bijviel in de kwestie-Catalonië. Want de Corsicanen moeten vooral niet teveel babbels krijgen. In tegenstelling tot de Belgische premier Michel, die tot razernij van Rajoy op kalmte en bemiddeling door Europa aandrong. Niet alleen Rajoy, maar eigenlijk de hele Brusselse elite was woest.
Dat is raar, want als er één land is waarnaar we moeten kijken als het om afsplitsingsbewegingen en regionaal nationalisme gaat, is het België. Een land met vier staten: Vlaanderen, Wallonië, Duitstalig Oost-België en Brussel. Een land met afhankelijk hoe je telt zes of zeven regeringen. Een land met 56 ministers en 68 ministersposten. Dat kost krankzinnig veel geld, en we maken er graag grappen over. Maar je kunt het ook omdraaien: de Belgen zijn er toch maar mooi in geslaagd met de taalstrijd en het separatisme te leven. Daar kunnen de Spanjaarden, en de Italianen, en de Fransen nog een puntje aan zuigen.
De EU is een unie van democratieën, en daar lopen dingen wel eens anders dan wat een handjevol West-Europese landen blieven. Oostenrijk en Tsjechië hebben net dubieuze regeringen gekozen. Dat is lastig, maar het kenmerk van democratieën is dat ze hun eigen politieke piketpaaltjes slaan. Hetzelfde geldt voor separatisten. De EU heeft niet één cultuur, niet één taal. Het is een caleidoscoop van culturen, talen, en wild uiteenlopende nationale en nationalistische gevoelens. Dat Europa daarvoor niet meer naar het Belgische model kijkt, lijkt een gemiste kans. Een soort Belgenmop, eigenlijk.
See omnystudio.com/listener for privacy information.