Als je minister Grapperhaus van Justitie en Veiligheid hoort, zijn we maar een stel sukkelaars, in voortdurende verbijstering en doodsangst over wat die vileine Russen ons nu weer flikken. Onze instellingen en bedrijven zijn structureel doelwit, aldus de grimmige boodschap. We hebben dringend digitale dijkbewaking nodig.
Het klinkt of wij westerlingen slachtoffers en onschuldig zijn. Dat is allebei onzin. Al vanaf de jaren 80 zit de digitale geschiedenis vol cyberaanvallen, mega-hacks, super-virussen en Trojaanse indringers van mythische proporties. In 1982 nog in de Koude Oorlog blies de CIA in Siberië een Sovjet-gaspijpleiding op door het besturingssysteem van de computer te ontregelen.
En dan het roemruchte Stuxnet, een Amerikaans-Israëlische co-productie, die het Iraanse atoomprogramma volledig vernielde. Het zat zo vernuftig in elkaar dat de computers in het besturingssysteem meldden dat alles normaal verliep, terwijl in de kelder de uraniumcentrifuges stonden te smelten.
Even terug naar de analoge tijd. In 1949 financierde Amerika in Italië de verkiezingscampagne van de christendemocraten om de razend populaire communisten te blokkeren. In 1953 organiseerde de CIA een staatsgreep tegen de Iraanse premier Mossadeq en hees het Mohammed Reza Pahlavi, alias de sjah, in het zadel. In 1961 werd met Amerikaanse steun de Congolese leider Lumumba vermoord, in 1973 de Chileense president Allende. Decennia lang spekte Amerika de kas van de Japanse Liberaal Democratische Partij, die tot vandaag de dag vrijwel ononderbroken aan de macht is. Zomaar voorbeelden, want tussen 1946 en 2000 intervenieerden Amerika en Rusland samen 117 keer in verkiezingen in andere landen.
Het Westen is allang aan het terug-hacken, alleen schrijft de WashingtonPost in een gedetailleerde analyse doe je dat in stilte. We liggen, ook nu, niet met de pootjes omhoog, en we zijn geen onschuldige slachtoffers van die gemene Russen. We zijn, zogezegd, niet van de digitale straat.
See omnystudio.com/listener for privacy information.