Israël houdt zijn militaire strategie altijd zorgvuldig geheim, maar stafchef Gadi Eisenkot maakte in een afscheidsinterview met de New York Times een uitzondering. Sinds januari 2017 hebben de Israëlische luchtmacht en commandos duizenden aanvallen uitgevoerd op Iraanse doelen in Syrië. Dus niet in Iran zelf, maar het resultaat is er niet minder om. Irak had, volgens Eisenkot, in Syrië een legermacht van minstens tienduizend man, ook uit Iran, Pakistan en Afghanistan, op de been gebracht, met bases langs de grens met Libanon en Israël, plus het zwaar bewapende Hezbollah. Dat alles is goeddeels uitgeschakeld, ook het aanzienlijke raketarsenaal van Hezbollah.
Tegelijkertijd onthulde de Wall Street Journal dat Donald Trumps nationale veiligheidsraad afgelopen najaar met het Pentagon heeft overlegd over de mogelijkheid van een rechtstreekse Amerikaanse aanval op Iran. Aanleiding was een Iraans bombardement op Bagdad, waarbij op een haartje na de Amerikaanse ambassade werd geraakt. De inmiddels kwaad weggelopen minister van Defensie James Mattis vond het een rampzalig plan.
De vraag is waarom al die informatie nu plotseling naar buiten komt. Misschien is het een verkiezingsstunt van premier Netanyahu, die zich graag profileert als de redder van de wereld. Maar Eisenkort licht een ander belangrijk deel van de sluier op. Volgens hem is de Syrische president Assad blij met de politieke en militaire druk op Iran. Ja, Iran heeft hem aan een overwinning geholpen, maar nu die is bereikt, moeten de Iraniërs wegwezen en stoppen met het indoctrineren en intimideren van het Syrische volk. De Israëlische boodschap is dus: Assad heeft gewonnen, en dat is geen slecht nieuws voor Israël, en de rest van de wereld. Niet bepaald het geluid dat wij uit Den Haag of Brussel gewend zijn te horen.
Het Amerikaanse signaal is: wij laten het hier even bij. Wij hebben niets meer in Syrië te zoeken, gaan geen oorlog voeren met Iran en vertrouwen de poortwachtersfunctie toe aan de Israëliërs. Opmerkelijk is het stilzwijgen van Rusland, dat Assad mede aan zijn overwinning hielp. Ongetwijfeld zijn de Russen tot in detail op de hoogte, en vinden het best zo.
De conclusie is dat de belangrijkste partijen niet in Assad, maar in Iran de grootste bedreiging zien. Dat je onder die omstandigheden nog zou kunnen praten over het redden van de nucleaire deal is een pure illusie.
See omnystudio.com/listener for privacy information.