Eerst mythe en werkelijkheid. Er zijn ruim 300 miljoen twitteraars in de wereld, maar de meeste tweets zijn retweets. Het meest rondgepompte bericht heet dan trending, maar het zijn dan weer de media die zon populariteitsprijs-van-het-moment toekennen. Is het waar, of roept de kwetterende twitteraar maar wat? Zijn er, naast de twitteraar, andere bronnen?
Donald Trump heeft dertig miljoen volgers, maar daarvan is minstens de helft fake. Newsweek en The New Yorker telden de miljoenen nepaccounts die je voor een paar honderd dollar kunt kopen en aan je bestand kunt toevoegen, en volgens deze bladen heeft Trump dat gedaan. Voor een president bij wie de grens tussen mythe en werkelijkheid troebel is, dus een fluitje van een cent. Maar zijn overweldigende Twitter-succes ligt aan ons, de media. Hij kwettert, wij happen.
Neem het filmpje waarin Trump in een sporthal iemand in elkaar slaat met een gefotoshopt CNN-logo als hoofd. Trump was niet de maker van de video, maar verspreidde die wel als tweet. Gevolg: een enorme discussie over de vraag of de president geweld propageert. Let wel: een discussie in de media. Die hadden het filmpje ook als flauwe grap kunnen negeren.
Datzelfde geldt voor Trumps haat-tweets tegen Morning Joe-presentatrice Mika Brzezinski, die, aldus de president van de Verenigde Staten, vreselijk door haar facelift heen bloedt. De wereld was te klein, politici en journalisten vielen over elkaar heen met hun verontwaardigde reacties. Maar wat zou er zijn gebeurd als de media die tweet hadden genegeerd? Ja, ik weet het, het klinkt als censuur, en iedereen blijft zeggen dat het nu eenmaal zijn enige communicatiemiddel is. En toch, en toch, en toch: haak eens af. De twittergemeenschap gaat maar lekker haar zalige gang, maar nergens staat dat je al die onzin op je website, in je krant of op je radio- of TV-zender moet herhalen. Als je een open riool ziet, gooi er dan een putdeksel op.
See omnystudio.com/listener for privacy information.