Neem Nederland. In de jaren zestig ging onze textielindustrie ten onder aan lage lonen in Italië, Oost-Europa en Azië. Twintig jaar later gaven Japan en Zuid-Korea - met wat bij ons dumpprijzen werd genoemd de Nederlandse grote scheepsbouw een doodklap. De laatste megawerf, RSV, was lange tijd vergeefs met kolossale subsidies overeind gehouden, maar het was weggegooid geld. Geen mammoettanker die nog op een Nederlandse werf wordt gebouwd. En is het bieden van super lage belastingen aan buitenlandse bedrijven, zoals Nederland doet, niet ook gewoon een vorm van handelsoorlog?
De kans dat deze nieuwe handelsoorlog er echt komt, is klein. Donald Trump maakt zijn kiezers in staalstaten als Pennsylvania ongetwijfeld blij met de belofte 25 procent invoerrechten te gaan heffen op import, maar de dreigende represailles van de Europese Unie jagen het Congres de stuipen op het lijf. De extra tarieven van 25 procent op Amerikaanse producten zijn slim gekozen: onder andere whiskey uit Kentucky, de thuisstaat van Mitch McConnell, de Republikeinse leider in de Senaat, Harley Davidson-motoren uit Michigan, de thuisstaat van partijleider Paul Ryan in het Huis van Afgevaardigden, katoen uit de zuidelijke staten, mais uit het Middenwesten - dat kan de partij zich in dit verkiezingsjaar niet veroorloven. De president zegt heel stoer dat hij zich daar niets van aantrekt, maar als de Republikeinen nee roepen, vist hij achter het net. Het gebeurt niet alle dagen dat Brussel en de Amerikaanse Republikeinen op één lijn zitten.
Die gouden kans eist Brusselse eensgezindheid. Natuurlijk mag ieder land of bedrijf zeggen wat het wil, maar dat Tata in IJmuiden bij de Amerikaanse ambassadeur bedelt om een uitzondering voor staal uit Nederland is, in een tijd waarin de solidariteit binnen de EU voortdurend ter discussie staat, niet alleen onelegant, maar ook onhandig. Het laatste wat we willen is dat Trump EU-landen tegen elkaar uitspeelt.
See omnystudio.com/listener for privacy information.