Loopgravenoorlog
De Wereld | BNR
10-04-2019
De essentie in het Verenigd Koninkrijk is de onmacht om coalities te sluiten. Het Engelse parlement bestaat sinds 1215 en het Britse sinds 1707, en al die eeuwen is het gedomineerd door twee partijen, met nog wat klein grut in de marge. En die twee partijen zien elkaar als bittere vijanden. Wat Theresa May, de Tory-premier, nu probeert om de Brexit-deal te redden is onderhandelen met Labourleider Jeremy Corbyn. Je zou zeggen: als ze dat twee jaar geleden hadden gedaan, waren ze er allang uit.
Maar voor een Tory-leider is praten met Corbyn zoiets als het omarmen van Kim Jong-un, en andersom. Tenminste, als je de reacties hoort. Een potentiële ramp', noemen de Brexiteers in Mays partij het. En Labour-partijbonzen over Jeremy Corbyn: De man die de geschiedenis in gaat als de leider die de partij in stukken brak. In de stokoude Britse traditie is de tegenpartij niets meer of minder dan de aartsvijand. Als je daarmee zaken doet, ben je een verrader.
Het meest opmerkelijke land met een tweepartijenstelsel is natuurlijk Amerika, waar Democraten en Republikeinen in een soort permanente staat van oorlog verkeren. In de periode-Obama had de Republikeinse meerderheid maar één doel: het saboteren van de Democratische agenda, en in de periode-Trump is het precies andersom. Voor elk onderwerp immigratie, medische zorg, defensie, inkomensverschillen, belasting duiken politici in een soort permanente razernij in hun loopgraven. Het is oorlog zonder krijgsgevangenen.
In Amerika vinden Democraten en Republikeinen dat de migratiecrisis aan de Mexicaanse grens acuut is. Dus je zou zeggen: Trump en Pelosi, ga om tafel zitten en los het op. Maar dat is vloeken in de kerk. Net zoals Theresa Mays terechte poging om een Brexitramp te voorkomen door met Corbyn te praten. Het stuit op een muur van haat. Wat hebben wij het, met al die kleine partijtjes Partij voor de Dieren, 50Plus, SGP, ChristenUnie, PVV, DENK, en die iets minder kleine, VVD, CDA, D66, PvdA, SP, GroenLinks en Forum toch mooi voor elkaar.
See omnystudio.com/listener for privacy information.
Maar voor een Tory-leider is praten met Corbyn zoiets als het omarmen van Kim Jong-un, en andersom. Tenminste, als je de reacties hoort. Een potentiële ramp', noemen de Brexiteers in Mays partij het. En Labour-partijbonzen over Jeremy Corbyn: De man die de geschiedenis in gaat als de leider die de partij in stukken brak. In de stokoude Britse traditie is de tegenpartij niets meer of minder dan de aartsvijand. Als je daarmee zaken doet, ben je een verrader.
Het meest opmerkelijke land met een tweepartijenstelsel is natuurlijk Amerika, waar Democraten en Republikeinen in een soort permanente staat van oorlog verkeren. In de periode-Obama had de Republikeinse meerderheid maar één doel: het saboteren van de Democratische agenda, en in de periode-Trump is het precies andersom. Voor elk onderwerp immigratie, medische zorg, defensie, inkomensverschillen, belasting duiken politici in een soort permanente razernij in hun loopgraven. Het is oorlog zonder krijgsgevangenen.
In Amerika vinden Democraten en Republikeinen dat de migratiecrisis aan de Mexicaanse grens acuut is. Dus je zou zeggen: Trump en Pelosi, ga om tafel zitten en los het op. Maar dat is vloeken in de kerk. Net zoals Theresa Mays terechte poging om een Brexitramp te voorkomen door met Corbyn te praten. Het stuit op een muur van haat. Wat hebben wij het, met al die kleine partijtjes Partij voor de Dieren, 50Plus, SGP, ChristenUnie, PVV, DENK, en die iets minder kleine, VVD, CDA, D66, PvdA, SP, GroenLinks en Forum toch mooi voor elkaar.
See omnystudio.com/listener for privacy information.