De partijen van politici met de grote monden Le Pen, Farage, Baudet, Salvini, Kaczynski hebben bij de Europese verkiezingen wel een hoop herrie gemaakt en de anti-Europese overwinning voorspeld, maar ze haalden geen podiumplaats. Marginale roeptoeters waren het, en in de Formule 1 van de Europese politiek vlogen ze al kakelend uit de bocht. Ik ben tegen Europa bleek bij de kiezers ongeveer net zo populair te zijn als ik ben voor uitlaatgas en kolencentrales'.
Ook de groten scoorden matig. De Groenen waren terecht heel blij met hun klim van 52 naar 70 zetels, maar in een parlement met 751 zetels is ook dat geen podiumplaats. Een politiek Verstappentje, eigenlijk. De christendemocraten pakten 25 procent van de stemmen, en de socialisten 20 procent hun slechtste prestatie sinds de Europese verkiezingen in 1979 begonnen. Driekwart van zijn eigen Duitse volk heeft nooit van Manfred Weber gehoord. Voor Frans Timmermans lag dat anders: iedere Nederlander weet wie hij is, maar bezuiden en ten oosten van Heerlen greep hij mis.
Het liberale Alde het onderkomen van onder meer de VVD en D66 meent aanspraak te maken op een podiumplaats, maar dat heeft zijn winst voornamelijk te danken aan de aansluiting van En Marche van de blunderende Franse president Macron, die een heleboel dingen niet blijkt te zijn, waaronder liberaal.
Het goede nieuws is dat Europa de kenmerken begint te vertonen van een echte, eigentijdse democratie. Vanzelfsprekende winnaars, die de macht zien als het dividend van hun vanzelfsprekende winst, hebben hun podiumplaats verloren. De grote coalitie, die decennialang als vanzelfsprekend de baantjes heeft verdeeld en als vanzelfsprekend regeerde, moet de macht nu delen. Met liberalen, oeioeioei, of met groenen, ajakkiebah. Maar in elk geval niet met de marginale roeptoeters die de Europese Apocalyps voorspelden.

See omnystudio.com/listener for privacy information.