Dezer dagen wordt naar aloude Romeinse gewoonte de nagedachtenis van Leopold II verdoemd. Kranten vragen zich af: waarom nu pas al die aandacht voor onze koloniale vorst? Het antwoord is dat hij bij leven al een internationaal schandaal was. Het Vlaams antikoloniaal engagement heeft zich onmiddellijk tegen hem tegen het uitbuitingsbestuur van zijn kroondomein gekeerd. Zijn ontmaskering is dan ook voornamelijk een Vlaamse zaak geweest; ze is in gang gezet door Hugo Claus die met zijn toneelstuk een ware gifpijl in het hart van de monarchie schoot. Noch aan deze literaire aanklacht, noch aan de wetenschappelijke analyses van Daniël van Groenwegen en Jules Marchal (A.M.Delathuy) is ooit enig politiek gevolg gegeven. De Belgicistische bescherming van de monarchie heeft belet dat de waarheid over Leopold II gemeengoed werd. De feestelijkheden en publicaties naar aanleiding van 50 jaar Kongolese onafhankelijkheid hebben deze houding voortgezet. Ook David van Reybroucks Congo – een geschiedenis lijdt aan deze vooringenomenheid. Het verrast dan ook niet dat de woede tegen deze koning nu ontploft is.

Met een voorstel over waar we nu met al die beelden naartoe moeten, en met het lied van Jef Elbers over Leopold Twie.
Support the show