Tekst 187 De Rede En Vormen Van Vergissingen
Een Cursus in Wonderen Dagelijkse Les
20-09-2022
Ondersteun deze klassen met een gift: https://eencursusinwonderen.org/doneer
III. De rede en vormen van vergissingen
1. Het inbrengen van rede in het denksysteem van het ego is het begin van het ongedaan maken ervan, want rede en het ego zijn met elkaar in tegenspraak. Evenmin is het mogelijk dat ze in jouw bewustzijn naast elkaar bestaan. Het doel van de rede is namelijk om duidelijk te maken en dus zonneklaar. Je kunt rede zien. Dit is geen spelen met woorden, want hier ligt het begin van een visie die betekenis heeft. Visie betekent zin, in heel letterlijke zin. Als ze niet het zintuig is waarmee het lichaam ziet, moet ze wel worden begrepen. Want ze is duidelijk, en wat zonneklaar is, is niet dubbelzinnig. Ze kan worden begrepen. En hier scheiden de wegen van rede en ego, en gaan ze elk hun eigen weg.
2. Het hele voortbestaan van het ego hangt af van zijn overtuiging dat je deze cursus niet kunt leren. Deel deze overtuiging, en de rede zal niet in staat zijn je vergissingen te zien en ruimte te maken voor hun correctie. Want de rede doorziet vergissingen, en vertelt jou dat wat jij dacht dat werkelijk was, dit niet is. De rede kan het verschil tussen zonde en vergissingen zien, omdat ze correctie wenst. Daarom vertelt ze jou dat wat jij dacht dat niet kon worden gecorrigeerd, dat wél kan, en dat het dus een vergissing moet zijn geweest. Het verzet van het ego tegen correctie leidt tot zijn starre geloof in zonde en het negeren van vergissingen. Het ziet niets dat kan worden gecorrigeerd. Aldus verdoemt het ego, terwijl de rede verlost.
3. Rede als zodanig is geen verlossing, maar ze maakt de weg vrij voor vrede en brengt jouw denkgeest in een toestand waarin verlossing jou kan worden geschonken. Zonde is een versperring die als een zware poort, gesloten en zonder sleutel, dwars over de weg naar vrede is gezet. Niemand die er zonder hulp van de rede naar kijkt, zou het wagen een poging te doen erlangs te komen. De ogen van het lichaam zien haar als een stuk massief graniet, zo dik dat iedere poging erlangs te komen waanzin zou zijn. Maar de rede kijkt er met gemak doorheen, omdat het een vergissing betreft. De vorm die ze aanneemt kan haar leegheid voor de ogen van de rede niet verhelen.
4. Het ego wordt alleen aangetrokken door de vorm van de vergissing. Het herkent geen betekenis en ziet evenmin of die er is of niet. Alles wat de ogen van het lichaam kunnen zien is een fout, een vergissing in de waarneming, een vervormd fragment van het geheel, verstoken van de betekenis die het geheel eraan zou geven. Maar ongeacht hun vorm kunnen vergissingen worden gecorrigeerd. Zonde is slechts een vergissing in een speciale vorm, een vorm die het ego vereert. Het wil alle vergissingen bewaren en er zonden van maken. Want hier vindt het zijn eigen stabiliteit, zijn zware anker in de wisselende wereld die het heeft gemaakt; de rots waarop zijn kerk is gebouwd en waar zijn aanbidders aan lichamen zijn gebonden, omdat ze geloven dat de vrijheid van het lichaam gelijkstaat aan die van henzelf.
5. De rede zal jou vertellen dat het niet de vorm van de vergissing is die deze tot een vergissing maakt. Als wat door de vorm verborgen wordt een vergissing is, kan de vorm de correctie niet beletten. De ogen van het lichaam zien alleen vorm. Ze kunnen niet verder zien dan datgene waarvoor ze werden gemaakt. En ze werden gemaakt om vergissingen te zien, en niet om daarachter te kijken. Ze hebben zonder meer een vreemde waarneming, want ze kunnen alleen illusies zien, en zijn niet in staat achter de granieten versperring der zonde te kijken, waardoor ze stilhouden bij de buitenste vorm van niets. Voor deze verwrongen vorm van visie is de buitenkant van alles, de muur die tussen jou en de waarheid staat, volkomen waar. Maar hoe kan zicht dat stopt bij niets alsof het een massieve muur is, waarlijk zien? Het is tegengehouden door de vorm, want het werd gemaakt om te waarborgen dat niets anders dan vorm zal worden waargenomen.
6. Deze ogen, niet gemaakt om te zien, zullen nooit zien. Want het idee waarvoor ze staan, heeft zijn maker niet verlaten, en het is hun maker die met behulp daarvan ziet. Wat was het doel van hun maker anders dan niet te zien? Hiervoor zijn de ogen van het lichaam het perfecte middel, maar niet om te zien. Zie hoe de ogen van het lichaam op uiterlijkheden rusten, en daar niet aan voorbij kunnen gaan. Kijk hoe ze stoppen bij het niets, en niet in staat zijn om achter de vorm naar de betekenis te gaan. Niets zo verblindend als de waarneming van vorm. Want het zien van vorm betekent dat begrip aan het zicht is onttrokken.
7. Alleen vergissingen hebben verschillende vormen, en kunnen dus misleiden. Je kunt de vorm veranderen, omdat die niet waar is. En die kan geen werkelijkheid zijn, omdat ze kan worden veranderd. De rede zal jou vertellen dat als de vorm niet werkelijk is, ze wel een illusie moet zijn, en niet kan worden gezien omdat ze er niet is. En als je die wel ziet, moet jij je vergissen, want dan zie je iets wat niet werkelijk kan zijn alsof het dat wél was. Wat niet voorbij kan zien aan wat er niet is, moet wel verwrongen waarneming zijn en illusies voor de waarheid aanzien. Zou het dan de waarheid kunnen herkennen?
8. Laat de vorm van zijn vergissingen jou niet weghouden van hem wiens heiligheid de jouwe is. Laat de visie van zijn heiligheid, waarvan het zicht jou je vergeving zou tonen, je niet worden onthouden door wat de ogen van het lichaam kunnen zien. Laat je bewustzijn van je broeder niet worden belemmerd door jouw waarneming van zijn zonden en zijn lichaam. Wat is er in hem aanwezig dat jij wilt aanvallen, behalve wat jij in verband brengt met zijn lichaam, dat naar jouw overtuiging zondigen kan? Achter zijn vergissingen staan zijn heiligheid en jouw verlossing. Je hebt hem zijn heiligheid niet gegeven, maar je hebt wel geprobeerd jouw zonden in hem te zien om jezelf te redden. En toch: zijn heiligheid is jouw vergeving. Kun jij verlost worden door hem zondig te maken wiens heiligheid jouw verlossing betekent?
9. Een heilige relatie, hoe pril ook, moet heiligheid boven alles van waarde achten. Onheilige waarden zullen verwarring stichten, en wel in het bewustzijn. In een onheilige relatie wordt eenieder van waarde geacht omdat hij de zonde van de ander lijkt te rechtvaardigen. Ieder ziet iets in de ander wat hem aanzet om tegen zijn wil te zondigen. En zo belast hij de ander met zijn zonden, en wordt tot hem aangetrokken om zijn zonden in stand te houden. En zo moet het voor ieder wel onmogelijk worden zichzelf als de oorzaak van zonde te zien door zijn verlangen dat de zonde werkelijkheid is. De rede ziet een heilige relatie echter als wat die is: een gemeenschappelijke staat van denken, waarin beiden van harte vergissingen ter correctie geven, opdat beiden met vreugde als één kunnen worden genezen.
III. De rede en vormen van vergissingen
1. Het inbrengen van rede in het denksysteem van het ego is het begin van het ongedaan maken ervan, want rede en het ego zijn met elkaar in tegenspraak. Evenmin is het mogelijk dat ze in jouw bewustzijn naast elkaar bestaan. Het doel van de rede is namelijk om duidelijk te maken en dus zonneklaar. Je kunt rede zien. Dit is geen spelen met woorden, want hier ligt het begin van een visie die betekenis heeft. Visie betekent zin, in heel letterlijke zin. Als ze niet het zintuig is waarmee het lichaam ziet, moet ze wel worden begrepen. Want ze is duidelijk, en wat zonneklaar is, is niet dubbelzinnig. Ze kan worden begrepen. En hier scheiden de wegen van rede en ego, en gaan ze elk hun eigen weg.
2. Het hele voortbestaan van het ego hangt af van zijn overtuiging dat je deze cursus niet kunt leren. Deel deze overtuiging, en de rede zal niet in staat zijn je vergissingen te zien en ruimte te maken voor hun correctie. Want de rede doorziet vergissingen, en vertelt jou dat wat jij dacht dat werkelijk was, dit niet is. De rede kan het verschil tussen zonde en vergissingen zien, omdat ze correctie wenst. Daarom vertelt ze jou dat wat jij dacht dat niet kon worden gecorrigeerd, dat wél kan, en dat het dus een vergissing moet zijn geweest. Het verzet van het ego tegen correctie leidt tot zijn starre geloof in zonde en het negeren van vergissingen. Het ziet niets dat kan worden gecorrigeerd. Aldus verdoemt het ego, terwijl de rede verlost.
3. Rede als zodanig is geen verlossing, maar ze maakt de weg vrij voor vrede en brengt jouw denkgeest in een toestand waarin verlossing jou kan worden geschonken. Zonde is een versperring die als een zware poort, gesloten en zonder sleutel, dwars over de weg naar vrede is gezet. Niemand die er zonder hulp van de rede naar kijkt, zou het wagen een poging te doen erlangs te komen. De ogen van het lichaam zien haar als een stuk massief graniet, zo dik dat iedere poging erlangs te komen waanzin zou zijn. Maar de rede kijkt er met gemak doorheen, omdat het een vergissing betreft. De vorm die ze aanneemt kan haar leegheid voor de ogen van de rede niet verhelen.
4. Het ego wordt alleen aangetrokken door de vorm van de vergissing. Het herkent geen betekenis en ziet evenmin of die er is of niet. Alles wat de ogen van het lichaam kunnen zien is een fout, een vergissing in de waarneming, een vervormd fragment van het geheel, verstoken van de betekenis die het geheel eraan zou geven. Maar ongeacht hun vorm kunnen vergissingen worden gecorrigeerd. Zonde is slechts een vergissing in een speciale vorm, een vorm die het ego vereert. Het wil alle vergissingen bewaren en er zonden van maken. Want hier vindt het zijn eigen stabiliteit, zijn zware anker in de wisselende wereld die het heeft gemaakt; de rots waarop zijn kerk is gebouwd en waar zijn aanbidders aan lichamen zijn gebonden, omdat ze geloven dat de vrijheid van het lichaam gelijkstaat aan die van henzelf.
5. De rede zal jou vertellen dat het niet de vorm van de vergissing is die deze tot een vergissing maakt. Als wat door de vorm verborgen wordt een vergissing is, kan de vorm de correctie niet beletten. De ogen van het lichaam zien alleen vorm. Ze kunnen niet verder zien dan datgene waarvoor ze werden gemaakt. En ze werden gemaakt om vergissingen te zien, en niet om daarachter te kijken. Ze hebben zonder meer een vreemde waarneming, want ze kunnen alleen illusies zien, en zijn niet in staat achter de granieten versperring der zonde te kijken, waardoor ze stilhouden bij de buitenste vorm van niets. Voor deze verwrongen vorm van visie is de buitenkant van alles, de muur die tussen jou en de waarheid staat, volkomen waar. Maar hoe kan zicht dat stopt bij niets alsof het een massieve muur is, waarlijk zien? Het is tegengehouden door de vorm, want het werd gemaakt om te waarborgen dat niets anders dan vorm zal worden waargenomen.
6. Deze ogen, niet gemaakt om te zien, zullen nooit zien. Want het idee waarvoor ze staan, heeft zijn maker niet verlaten, en het is hun maker die met behulp daarvan ziet. Wat was het doel van hun maker anders dan niet te zien? Hiervoor zijn de ogen van het lichaam het perfecte middel, maar niet om te zien. Zie hoe de ogen van het lichaam op uiterlijkheden rusten, en daar niet aan voorbij kunnen gaan. Kijk hoe ze stoppen bij het niets, en niet in staat zijn om achter de vorm naar de betekenis te gaan. Niets zo verblindend als de waarneming van vorm. Want het zien van vorm betekent dat begrip aan het zicht is onttrokken.
7. Alleen vergissingen hebben verschillende vormen, en kunnen dus misleiden. Je kunt de vorm veranderen, omdat die niet waar is. En die kan geen werkelijkheid zijn, omdat ze kan worden veranderd. De rede zal jou vertellen dat als de vorm niet werkelijk is, ze wel een illusie moet zijn, en niet kan worden gezien omdat ze er niet is. En als je die wel ziet, moet jij je vergissen, want dan zie je iets wat niet werkelijk kan zijn alsof het dat wél was. Wat niet voorbij kan zien aan wat er niet is, moet wel verwrongen waarneming zijn en illusies voor de waarheid aanzien. Zou het dan de waarheid kunnen herkennen?
8. Laat de vorm van zijn vergissingen jou niet weghouden van hem wiens heiligheid de jouwe is. Laat de visie van zijn heiligheid, waarvan het zicht jou je vergeving zou tonen, je niet worden onthouden door wat de ogen van het lichaam kunnen zien. Laat je bewustzijn van je broeder niet worden belemmerd door jouw waarneming van zijn zonden en zijn lichaam. Wat is er in hem aanwezig dat jij wilt aanvallen, behalve wat jij in verband brengt met zijn lichaam, dat naar jouw overtuiging zondigen kan? Achter zijn vergissingen staan zijn heiligheid en jouw verlossing. Je hebt hem zijn heiligheid niet gegeven, maar je hebt wel geprobeerd jouw zonden in hem te zien om jezelf te redden. En toch: zijn heiligheid is jouw vergeving. Kun jij verlost worden door hem zondig te maken wiens heiligheid jouw verlossing betekent?
9. Een heilige relatie, hoe pril ook, moet heiligheid boven alles van waarde achten. Onheilige waarden zullen verwarring stichten, en wel in het bewustzijn. In een onheilige relatie wordt eenieder van waarde geacht omdat hij de zonde van de ander lijkt te rechtvaardigen. Ieder ziet iets in de ander wat hem aanzet om tegen zijn wil te zondigen. En zo belast hij de ander met zijn zonden, en wordt tot hem aangetrokken om zijn zonden in stand te houden. En zo moet het voor ieder wel onmogelijk worden zichzelf als de oorzaak van zonde te zien door zijn verlangen dat de zonde werkelijkheid is. De rede ziet een heilige relatie echter als wat die is: een gemeenschappelijke staat van denken, waarin beiden van harte vergissingen ter correctie geven, opdat beiden met vreugde als één kunnen worden genezen.