Een Cursus in Wonderen Dagelijkse Les

Tekst 139 De Keuze Voor Compleetheid

Een Cursus in Wonderen Dagelijkse Les
14-07-2022

Ondersteun deze klassen met een gift: https://eencursusinwonderen.org/doneer

V. De keuze voor compleetheid

1. Wanneer we kijken naar de speciale relatie, is het noodzakelijk dat we eerst beseffen dat ze een enorme hoeveelheid pijn met zich meebrengt. Verontrustheid, vertwijfeling, schuld en aanval dringen er allemaal in door, onderbroken door periodes waarin ze verdwenen lijken. Dit alles dient begrepen te worden als wat het is. Welke vorm het ook aanneemt, het is altijd een aanval op het zelf om de ander schuldig te maken. Ik heb hier eerder al over gesproken, maar een aantal aspecten van wat er in wezen geprobeerd wordt, bleven onaangeroerd.
2. Heel eenvoudig gezegd: de poging om schuldig te maken is altijd tegen God gericht. Want het ego wil graag dat je Hem, en Hem alleen, als schuldig ziet, en het Zoonschap blootstelt aan aanvallen, zonder bescherming daartegen. De speciale liefde-relatie is het voornaamste wapen van het ego om jou uit de Hemel te weren. Ze lijkt niet op een wapen, maar als je nagaat hoeveel waarde jij eraan hecht, en waarom, zul je beseffen wat ze in wezen is.
3. De speciale liefde-relatie is het geschenk van het ego waarop het zich het meest beroemt, en dat de meeste aantrekkingskracht uitoefent op hen die niet bereid zijn om schuld op te geven. Hier treedt de ‘dynamiek’ van het ego het duidelijkst aan den dag, want rekenend op de aanlokkelijkheid van zijn aanbod, zijn de fantasieën die eromheen cirkelen vaak heel openlijk. Hier worden ze gewoonlijk aanvaardbaar en zelfs natuurlijk geacht. Niemand vindt het bizar tegelijk lief te hebben en te haten, en zelfs zij die geloven dat haat zonde is, voelen zich alleen maar schuldig, maar corrigeren dit niet. Dit is de ‘natuurlijke’ toestand van de afscheiding, en zij die leren dat dit allerminst natuurlijk is, lijken zelf de onnatuurlijken te zijn. Want deze wereld is het tegendeel van de Hemel, gemaakt om er het tegendeel van te zijn, en alles hier gaat in precies de tegenovergestelde richting van wat waar is. In de Hemel, waar de betekenis van liefde gekend is, is liefde hetzelfde als vereniging. Hier, waar de illusie van liefde in plaats van de liefde wordt aanvaard, wordt liefde als afscheiding en uitsluiting gezien.
4. In de speciale relatie, geboren uit het verborgen verlangen naar de speciale liefde van God, triomfeert de haat van het ego. Want de speciale relatie is de verzaking van de Liefde van God, en de poging om de speciaalheid, die Hij geweigerd heeft, voor het zelf veilig te stellen. Het is essentieel voor het behoud van het ego dat jij gelooft dat deze speciaalheid niet de hel is maar de Hemel. Het ego wil namelijk nooit dat jij inziet dat afscheiding alleen verlies kan betekenen, aangezien dat de enige omstandigheid is waarin de Hemel niet kan bestaan.
5. Voor eenieder betekent de Hemel compleetheid. Hierover kan geen onenigheid bestaan, omdat zowel het ego als de Heilige Geest dit aanvaarden. Ze zijn het echter compleet oneens over wat compleetheid is, en hoe die tot stand wordt gebracht. De Heilige Geest weet dat compleetheid in de eerste plaats in vereniging is gelegen, en vervolgens in de uitbreiding daarvan. Voor het ego is compleetheid in triomf gelegen, en in de uitbreiding van de ‘overwinning’ tot zelfs in de definitieve triomf over God. Hierin ziet het de uiteindelijke vrijheid van het zelf, want er blijft dan niets over om het ego te dwarsbomen. Dit is zijn idee van de Hemel. En daarom moet vereniging, een toestand waarin het ego zich niet mengen kan, wel de hel zijn.
6. De speciale relatie is een vreemde en onnatuurlijke kunstgreep van het ego om hel en Hemel met elkaar te verbinden, en te zorgen dat ze niet te onderscheiden zijn. En de poging om de denkbeeldige ‘beste’ van beide werelden te vinden heeft alleen tot fantasieën over beide geleid, en tot het onvermogen om elk te zien als wat die is. De speciale relatie is de triomf van deze verwarring. Het is een soort vereniging waarvan vereniging zelf is uitgesloten, terwijl de basis van de poging tot vereniging op uitsluiting berust. Kan er een beter voorbeeld gegeven worden van de stelregel van het ego: ‘Zoek maar vind niet’?
7. Het merkwaardigste van al is het zelfconcept dat het ego in de speciale relatie cultiveert. Dit ‘zelf’ zoekt de relatie om zichzelf compleet te maken. Maar wanneer het de speciale relatie vindt waarin het dit denkt te kunnen bereiken, geeft het zichzelf weg, en probeert het zichzelf voor het zelf van een ander ‘om te ruilen’. Dit is geen vereniging, want er is geen toename en geen uitbreiding. Elke partner probeert het zelf dat hij niet wil op te offeren voor een dat hij denkt te prefereren. En hij voelt zich schuldig voor de ‘zonde’ van iets te nemen en niets waardevols daarvoor terug te geven. Hoeveel waarde kan hij toekennen aan een zelf dat hij weggeeft om een ‘beter’ te krijgen?
8. Het ‘betere’ zelf dat het ego zoekt is er altijd een dat specialer is. En al wie een speciaal zelf lijkt te bezitten is ‘geliefd’ om wat er van hem afgenomen kan worden. Waar beide partners dit speciale zelf in elkaar zien, ziet het ego ‘een vereniging gesmeed in de Hemel.’ Want geen van beiden zal inzien dat hij om de hel heeft gevraagd, en dus zal hij het ego zijn illusie van de Hemel niet ontnemen, die het hem gegeven heeft om aan de Hemel afbreuk te doen. Maar als alle illusies illusies zijn van angst – en ze kunnen niets anders zijn – is de illusie van de Hemel niets anders dan een ‘aantrekkelijke’ vorm van angst, waarin de schuld diep begraven ligt en opduikt in de vorm van ‘liefde’.
9. De aanlokkelijkheid van de hel ligt alleen in de verschrikkelijke aantrekkingskracht van schuld waarmee het ego degenen lokt die hun geloof stellen in kleinheid. De overtuigdheid van kleinheid ligt in iedere speciale relatie, want alleen de misdeelden kunnen waarde hechten aan speciaalheid. Het verlangen naar speciaalheid, en het geschenk van speciaalheid als een daad van liefde beschouwen, maakt liefde tot iets hatelijks. De werkelijke bedoeling van de speciale relatie, in strikte overeenstemming met de doeleinden van het ego, bestaat erin de werkelijkheid te vernietigen en de illusie daarvoor in de plaats te stellen. Want het ego is zelf een illusie, en alleen illusies kunnen van zijn ‘werkelijkheid’ getuigen.
10. Als je de speciale relatie als een triomf over God zou zien, zou je die dan willen? Laten we niet denken aan haar angstaanjagend karakter, noch aan de schuld die ze onvermijdelijk met zich brengt, en evenmin aan de droefheid en eenzaamheid. Want dat zijn slechts kenmerken van de hele afscheidingsreligie, en van de algehele context waarin die gedacht wordt voor te komen. Het centrale thema in haar litanie aan het offer is dat God moet sterven opdat jij kunt leven. En juist dit thema wordt in de speciale relatie uitgespeeld. Jij denkt dat je door de dood van jouw zelf een ander zelf kunt aanvallen, en het van de ander kunt stelen om het zelf te vervangen dat jij veracht. En je veracht het omdat je denkt dat het niet de speciaalheid biedt die jij eist. En door het te haten heb je het klein en onwaardig gemaakt, omdat je er bang voor bent.
11. Hoe kun jij onbeperkte macht verlenen aan wat je meent te hebben aangevallen? Zo angstaanjagend is de waarheid voor jou geworden dat je haar, tenzij ze zwak en klein is, en het niet waard om er waarde aan te verlenen, niet durft aan te zien. Je acht het veiliger het kleine zelf dat jij gemaakt hebt te begiftigen met macht, die jij aan de waarheid ontwrongen hebt, waarbij je erover triomfeert en haar hulpeloos achterlaat. Zie eens hoe nauwkeurig dit ritueel in de speciale relatie wordt opgevoerd. Tussen twee afzonderlijke mensen wordt een altaar opgericht, waarop elk zijn zelf probeert te doden, om op zijn lijk een ander zelf op te richten dat zijn macht moet halen uit zijn dood. Telkens en telkens en telkens weer wordt dit ritueel opgevoerd. En het is nooit voltooid, en zal ook nooit voltooid zijn. Het voltooiingsritueel kan niet compleet maken, want het leven ontstaat niet uit de dood, noch de Hemel uit de hel.
12. Telkens wanneer enige vorm van een speciale relatie jou ertoe verleidt liefde in een ritueel te zoeken, bedenk dan dat liefde inhoud is, en geen vorm, van welke soort ook. De speciale relatie is een ritueel van de vorm, dat erop aanstuurt de vorm te verheffen zodat die ten koste van de inhoud de plaats van God in kan nemen. De vorm heeft geen betekenis en zal die ook nooit hebben. De speciale relatie moet worden gezien als wat ze is: een zinloos ritueel waarin kracht wordt onttrokken aan de dood van God, en in Zijn moordenaar wordt geïnvesteerd ten teken dat de vorm over de inhoud heeft getriomfeerd, en liefde haar betekenis heeft verloren. Zou je willen dat dit mogelijk was, zelfs daargelaten dat dit duidelijk onmogelijk is? Als het mogelijk was, zou jij jezelf hulpeloos hebben gemaakt. God is niet boos. Hij kon dit eenvoudig niet laten gebeuren. Je kunt Zijn Denkgeest niet veranderen. Geen van de rituelen die jij in het leven hebt geroepen, en waarin de dans des doods jou in verrukking brengt, kan aan het eeuwige de dood brengen. En evenmin kan jouw uitverkoren surrogaat voor de Heelheid van God daar ook maar enigszins invloed op hebben.
13. Zie in de speciale relatie niets anders dan een zinloze poging andere goden op te richten voor Zijn aangezicht, en door hen te aanbidden hun nietigheid en Zijn grootheid te versluieren. In naam van jouw compleetheid wil jij dit niet. Want iedere afgod die je opricht om voor Hem te plaatsen staat voor jou, in plaats van wat jij bent.
14. Verlossing schuilt in het simpele feit dat illusies niet angstwekkend zijn omdat ze niet waar zijn. Ze lijken slechts angstwekkend in de mate waarin jij verzuimt ze te zien als wat ze zijn; en je zult dit verzuimen in de mate waarin jij wilt dat ze waar zijn. En in diezelfde mate loochen jij de waarheid, en verzuim je aldus de simpele keuze te maken tussen waarheid en illusie, tussen God en fantasie.