Emoties en geloof. Ze lijken soms elkaars tegenpolen. 
Zeker als je leert dat je uit geloof moet leven en denkt dat je dan geen negatieve emoties mag voelen. Dat je woorden van geloof moet denken en spreken en dat die vooral positief moeten zijn. Dat negatieve emoties een indicatie zouden zijn van ongeloof. 
Ik ben persoonlijk van mening dat de Bijbel ons dit niet leert. Nergens spreekt de Bijbel op deze wijze over het hanteren van positief of negatief denken tov ons geloof. Wel leert de Bijbel ons te leven vanuit Waarheid in relatie met God en leugens in ons denken neer te halen. 
Daarbij zie ik nergens dat de Bijbel ons zou leren emoties weg te drukken, maar veelleer te erkennen en er in het licht van Gods liefde en waarheid op de juiste wijze, vol geloof en vertrouwen in Hem, mee om te gaan. Waarbij veel emoties die we kaderen of labelen als negatief niet moeten wegdrukken, maar moeten erkennen en doorworstelen als onderdeel van ons proces in het leven. 
Toch zijn er momenten dat we moeten opstaan tegen emoties die ons overweldigen of meeslepen in bitterheid, afgunst, zelfmedelijden en andere disfunctionele patronen. Hoe onderscheid je dat en wat zegt de Bijbel hierover?