Frans Douw (1955) werkte decennialang in jeugdinrichtingen, het Pieter Baan Centrum en gevangenissen. Hij maakte extreem gewelddadige situaties mee. Maar altijd was hij in staat om de ander als mens te blijven zien. Een verademing in een wereld die in de greep is van de angst. Onlangs publiceerde hij zijn autobiografie: "Het zijn mensen", een ontroerend boek.