Honderden hongerige Amsterdamse kinderen stapten in het voorjaar van 1945 op de boot naar Texel om daar tot rust tot te komen en aan te sterken. Op Texel was eten genoeg en het eiland had tussen mei 1940 en april 1945 weinig te lijden gehad van de oorlog. Maar op 6 april brak een opstand uit. Een bataljon Georgiërs dat deel uitmaakte van het Duitse leger sloeg toe. Samen met hun Texelse opvanggezinnen zaten de hongerkinderen ineens midden in de ‘Russenoorlog.’ Ze zagen hoe Duitse en Georgische soldaten elkaar afslachtten, sommige kinderen keken zelf de dood in de ogen en enkele ‘Amsterdammertjes’ overleven het niet. 20 mei 1945 werd Texel bevrijd. De hongerkinderen keerden terug. Lichamelijk aangesterkt, maar niet tot rust gekomen en bij hun ouders kunnen ze hun verhaal niet kwijt. Verslaggever Joost Wilgenhof sprak met Texelaars en hongerkinderen over een periode die maar niet uit hun geheugen wil verdwijnen.