Soundtrack bij de film 'Message on a bottle' van Eelke Dekker is ook te luisteren als podcast met je ogen dicht Het draaiboek Scheveningen vrijdagochtend 2 september kwart voor elf. Met een droge KLIK van de karabijn zet ik mijzelf, via de trapeze vast aan de vlieger. Exact op tijd - zoals het in het draaiboek voorbereid. De vlieger zelf ligt 25 meter verderop op het strand en is klaar om op te laten. Ik kijk op en zie de honderd mensen die gekomen zijn om mij te zien afvaren naar Engeland. Vrienden, kennissen, onbekenden en krijg een brok in mijn keel. Ik wil, moet ze wat zeggen. Bedanken. Ik schreeuw. Ik weet niet meer wat. Duizenden keren heb ik de vlieger op gelaten. Altijd valt de KLIK van de karabijn samen met het moment dat je omschakelt van rust naar het beteugelen van de kracht van de vlieger. Met het vastklikken aan de vlieger knoop je jezelf vast aan de wind. Een moment van onbedachtzaamheid en je ontketend een gigantische versnellingen die je de lucht in trekt of tegen de grond smakt. Dit keer valt de KLIK samen met een lange voorbereiding. Het bouwen van het board uit zwerfafval-flesjes, de trainingsweek in Kaap Verdie in januari om het draagvleugel-kitesurfen te leren, het bijeenkrijgen van het camera-team, de volgboten, de crowdfunding, de sponsoren, de statiegeld specialisten die hielpen bij de petitie en het burgerinitiatief voor de uitbreiding van statiegeld. Alles zit in die KLIK. De vlieger gaat omhoog. Ik pak het board van PET-flesjes en stap de branding in. De volgboten zijn op tijd – zoals in het draaiboek. Ik vaar drie keer op en neer en het startsignaal klinkt precies om 11 uur – zoals in het draaiboek. De pers- en gastenboot vaart nog een kwartier met ons op en keert om. En dan varen we het draaiboek uit. De omstandigheden op zee zijn ruig. De golven stuwen op tot zeker tweeëneenhalve meter. Onze snelheid gaat omlaag. De bemanning van de twee volgboten krijgt het zwaar. We liggen stil om aanvaringen te voorkomen met containerschepen. Ik vaar vast in een verloren visnet. Ik begin van vermoeidheid te vallen waardoor ik nog meer vermoeid raak. Als we eindelijk land zien valt opeens de wind weg. Ik wordt op de volgboot gehesen en vaar tegen de stroom en wind in. De wind komt toch terug en ik kan het laatste stuk naar Engeland surfen. En zet voet aan wal na 9 uur op het water. Ik laat uitgeput mijn vlieger neer en KLIK los. Een avontuur alsof het in een draaiboek was uitgedacht.