Een tijdje geleden wandelde ik langs het inclusiepad Chemin 37, een rolstoel- en buggyvriendelijk pad. Het is deels aangelegd voor de bewoners van zorgcentrum Gansepoel, een centrum voor kinderen en volwassenen met een beperking. Tijdens het wandelen zag ik enkele jongeren met een beperking rustig langs het pad wandelen. Terwijl ze aan het genieten waren van al het moois en de verbinding met de natuur opzochten, zagen ze er zo ontzettend ontspannen uit. Hun gezicht sprak boekdelen. Het raakte mijn hart. Op dat moment besefte ik twee dingen: 1) Hoe belangrijk het is om elke dag dankbaar te zijn: dankbaar voor de natuur, maar ook voor het feit dat ik elke dag kan gaan wandelen. 2) Hoe belangrijk het is dat iedereen toegang heeft tot de natuur. In de vorm van inclusiepaden bijvoorbeeld. Want voor mij is wandelen een vanzelfsprekendheid. Ik denk er niet bij na. Ik stap gewoon de deur uit, en doe mijn ding. Maar dat is uiteraard niet voor iedereen zo. Ik vroeg Kurt, een oude vriend, om samen Op Wandel te gaan. Want Kurt is al van bij zijn geboorte blind. En voor blinde mensen is een wandeling in het bos of nieuwe natuurgebieden ontdekken niet zo vanzelfsprekend. En ik was benieuwd naar wat wandelen voor hem betekent, en hoe hij de natuur ervaart. We maakten een wandeling langs Abdij van Park in Leuven, een van de best bewaarde abdijen van de lage landen, vlakbij het stadscentrum en toch een oase van rust. Deze route en alle andere Opwandelingen kan je trouwens sinds kort ook vinden op opwandel.be. Beschrijvingen, foto’s én gpx-bestanden inclusief! Als dat niet gemakkelijk is. Kurt & ik zijn klaar om te vertrekken. Spring in je wandelschoenen en wandel gezellig met ons mee.