Het klinkt als de koosnaam van een berg in een Amerikaans natuurgebied: ‘de rots die drinkt’. Maar dat is het niet. Het gaat hier om een betonnen stuwdam in Frankrijk, gebouwd door Duitse krijgsgevangenen na de Eerste Wereldoorlog. Na 100 jaar groene stroom geleverd te hebben aan de omgeving, moet die dam nu verdwijnen zodat de zalm weer vrij stroomopwaarts kan zwemmen. Het is het uiteindelijke resultaat van rechtszaken die Europese ‘rivierenbevrijders’ uit naam van de vissen hadden aangespannen. Frank Westerman, zelf ooit idealistische dammenbouwer in opleiding, schreef in zijn nieuwe boek Te waar om mooi te zijn over dit verhaal, en over hoe idealisme in de loop der tijd van rood in groen veranderd is. Hij is te gast.