Ik heb het nooit erg gevonden om doof te zijn, sterker nog, hoe ouder ik was hoe meer ik het waardeerde. Ik weet dat iedereen verwachtte dat ik me alleen zou voelen, geïsoleerd, maar daar was niets van waar. Ik hield van de stilte. Het zorgde er voor dat ik zonder te veel afleiding door het leven ging. Mijn ouders aan de andere kant zagen mijn handicap als een persoonlijke vloek. Alsof god ze de middelvinger had gegeven zodra ik geboren werd. Ze waren beide perfect met het perfecte huisje, de perfecte hobbies en het perfecte leven. Een dove dochter paste daar niet echt bij…. Ik zag er precies uit zoals ze wilde, zijde zacht blond haar, een porseleinen huid en heldere blauwe ogen, maar voor hen was ik een prachtige vaas met een barst er in. Ze haalde alles uit de kast om mij “te repareren” operaties, homeopathische behandelingen, acupunctuur, en weet ik nog wel niet wat, maar niets hielp dus gaven ze het op een gegeven moment op.....