Gerard, geboren 3 november 1874, gestorven 19 april 1882. Zo staat er op z’n grafsteen te lezen. Een jongetje dat maar 7 jaar mocht worden. Bijzonder is dat hij een eigen graf heeft gekregen in die tijd. Dat gebeurde niet vaak. Wordt dit jongetje nog door iemand herinnerd? Kom ik te weten waarom z’n ouders niet bij ‘m liggen, hoe hij is gestorven, welke toekomst er voor hem weggelegd zou zijn? Ik ga op zoek naar zoveel mogelijk verhalen over dit veel te korte leven. Je zou een begraafplaats kunnen zien als een klein dorp met zwijgende buren. Met opgeslagen verhalen die alleen nog verteld worden als de mensen die je gekend hebben ze nog vertellen. Je leeft voort in de herinnering. En hoe vaak kom je nog ter sprake? Hoe lang leven herinneringen voort? In deze serie podcasts wil ik de verhalen vertellen van begraafplaats Soestbergen in Utrecht. Het kleine zwijgende dorp aan de rand van de stad en tevens de oudste begraafplaats van Utrecht. Misschien wel te typeren als het Pere la chaise van de stad, met prominente Utrechters als Gerrit Rietveld, Nicolaas Beets, Boijmans en Dirkje Kuik (beeldend kunstenaar), maar ook vele onbekenden voor een overgrote meerderheid. Want wie herinnert zich nog het 7-jarige jongetje Gerard, die in 1882 stierf? HOE WIL IK DE VERHALEN TOT LEVEN BRENGEN? Acteurs geven stem aan de overledenen. De herinneringen worden letterlijk gezocht door Carine van Santen. Wie herinnert zich nog deze verhalen? En welke verhalen moeten volgens hen zeker verteld worden? Familie, vrienden, collega’s, historici. Waar leven deze mensen voort?