In een kristalheldere waterplas ziet hij zijn spiegelbeeld, maar denkt dat het een geest is. Getroffen door de schoonheid van het beeld in het water is hij op slag verliefd. Maar elke keer als hij de beeltenis in het water wil omhelzen, verdwijnt die in de waterrimpelingen... Het verdriet van Narcissus is zo groot dat hij wegkwijnt en er enkel nog een bloem overblijft.