Onderzoekers is het gelukt om een simpel stukje rubber te programmeren en het tot twee te laten tellen.  
We bevinden ons in het veld van de mechanische metamaterialen. Dat zijn materialen die je aanpast waardoor ze nieuwe mechanische eigenschappen krijgen. Neem bijvoorbeeld een simpel stukje rubber. Daar kun je oneindig veel vormen mee maken. Je kunt de structuur veranderen, er gaatjes in maken en zo bijvoorbeeld zorgen dat het extreem goed wordt in dempen, of druk opvangen.  
Elk schakelpunt in het materiaal, elke keer dat het van de ene staat naar de andere gaat, kun je zien als een bit. Net als in een computer waarin bits eentjes en nulletjes zijn. Of een lichtschakelaar die aan of uit kan klikken. In materialen zitten dit soort bits ook. Prop je een papiertje in elkaar, dan zitten er bijvoorbeeld een heleboel van deze schakelpunten (bits) in.  
Nu hebben onderzoekers een simpel stukje rubber aan de hand van die bits weten te programmeren. Het stukje ziet eruit als een golfplaat, maar dan van een paar centimeter en met maar een paar golfjes. Als ribbel (bit) één is ingedrukt, heeft dat een effect op ribbel twee. Dan kun je daar regels aan toevoegen. Bijvoorbeeld: ribbel drie kan pas ingedrukt worden als eerst ribbel één en twee ingedrukt zijn.  
Het rubber kan zo zelfs tellen. Denk aan een lamp die afneemt in felheid als je meerdere keren op de schakelaar klikt (die bestaan). De lamp moet hiervoor bijhouden hoe vaak er is gedrukt. Dit rubber kan dat ook, maar dan geheel zonder elektronica.  
Waarvoor is dit allemaal interessant? Dat is nog moeilijk te zeggen, want het is net pas gemaakt. Maar het zou zo maar eens interessant kunnen zijn voor soft robotics en simpele sensoren die geen elektronica in zich kunnen hebben. 
In deze audio hoor je Amolf-onderzoeker Martin van Hecke. Lees hier meer over het onderzoek: A computer made of rubber.  
See omnystudio.com/listener for privacy information.