In de armen van deze oerinktvis - die familie is van de nog levende vampierinktvis – wil je liever niet terechtkomen.  
Dit soort inktvissen leeft op ongelooflijke diepte, in zuurstofarm water. Ze eten vooral voorbij drijvende organische deeltjes. Zowel de vampierinktvis als de voorouders ervan bestaan - of bestonden - uit zacht weefsel.  
Lastig terug te vinden als fossiel dus. Toch kregen onderzoekers er enkelen in handen. Van oeroude familieleden, die zo'n 200 miljoen jaar geleden moeten hebben geleefd. Ze waren maar 10 centimeter, met 8 armen, een ovaal gevormd lichaam en twee vinnen. 
Met de allernieuwste technieken lukte het ze om uit de de fossielen nieuwe informatie te halen. Vooral de zuigers - die ze toen dus al hadden - waren indrukwekkend robuust en ook de zenuwen die nodig waren voor prooidetectie waren niet mis. Ondanks de beperkte grootte van het beestje, was het er niet eentje de je als visje graag was tegengekomen. 
Nee, neem dan de vampierinktvis van nu, waarvan de naam komt van de kleur van zijn huid en de cape-achtige vliezen tussen de tentakels. Die heeft het lome diepzee onderwaterleven totaal omarmt met alle acht zijn tentakels.  
Lees meer: It sucked to be the prey of ancient cephalopods.
See omnystudio.com/listener for privacy information.