Het Kantoorleven is een hel... met columnist, journalist en docent Jacq Veldman
Work in Progress
27-05-2019
Work in Progress is dé podcast van Intermediair over carrière, work-life balance en persoonlijke groei. Presentatie: Maaike Bos en Jan Meijroos.
Het is die collega die altijd te dichtbij staat. De nieuwe baas die ‘jou tot bloei wil brengen’. Of dat dichte raam in de kantoortuin. Columnist Jacq. Veldman beschrijft de werkvloer zo vernietigend dat de glimlach niet meer van je gezicht gaat.
In deze nieuwe Work in Progress vertelt ze over haar net verschenen bundel "Kantoorleven. Scènes tussen 9 en 5". Veertig columns stonden eerder in De Volkskrant, voor de bundel schreef ze er nog minstens zoveel bij. Extra columns over Gerard die zo veelbetekenend kan kijken, "de snor" die zich op de gang als een zuignap aan je vastklampt, en Jo die haar altijd redt - maar zij Jo niet. ‘Ik drijf op ongemak’, zegt Veldman.
Het kantoor is zoals het schoolplein in ‘De Luizenmoeder’, ook zo’n plek met mensen die je niet hebt uitgekozen. ‘Net familie, eigenlijk’, grijnst Veldman. Van het traditionele klagen over het kerstpakket tot het semi-attent een kaartje sturen aan die zieke collega om toch maar vooral betrokken te lijken - niets menselijks is haar vreemd.
En ach, iedereen doet ook maar zijn best, hoe rampzalig dat ook uitpakt. Daar kunnen de moderniteiten in haar columns zoals inspiratie-sessies, evaluatieplannen en andere zelfverbetering-instrumenten niet veel aan veranderen.
In de podcast leest ze drie stukken voor. Hier alvast een extra fragmentje:
'Iedereen zegt ja, behalve de eigenwijze, die dus nee zegt. De anderen kijken zo verbijsterd als ze maar kunnen – in de hoop dat de eigenwijze dan zelf op een gegeven moment ook denkt: god ja, ik ben inderdaad knettergek. Maar de eigenwijze sluit zijn ogen om de verbijstering niet te hoeven zien en schudt onverstoorbaar nee.
Ik zou zelf graag de eigenwijze willen zijn. Elk kantoor moet sowieso één eigenwijze hebben – al was het alleen maar om problemen te opperen waar de rest slechts uitdagingen ziet. Om stilstand te forceren waar vooruitgang een slecht idee zou zijn. Ja, ik zou graag de rol van eigenwijze op me nemen maar ik durf het niet, ondanks mijn moeizame hoofd en mijn lippen die ervoor gemaakt zijn om de woorden ‘maar’ en ‘nee’ eruit te persen.’
Op zoek naar meer pijnlijk herkenbare situaties? Luister dan deze Work in Progress!Support the show: https://www.intermediair.nl/account/login?login_type=direct
See omnystudio.com/listener for privacy information.
Het is die collega die altijd te dichtbij staat. De nieuwe baas die ‘jou tot bloei wil brengen’. Of dat dichte raam in de kantoortuin. Columnist Jacq. Veldman beschrijft de werkvloer zo vernietigend dat de glimlach niet meer van je gezicht gaat.
In deze nieuwe Work in Progress vertelt ze over haar net verschenen bundel "Kantoorleven. Scènes tussen 9 en 5". Veertig columns stonden eerder in De Volkskrant, voor de bundel schreef ze er nog minstens zoveel bij. Extra columns over Gerard die zo veelbetekenend kan kijken, "de snor" die zich op de gang als een zuignap aan je vastklampt, en Jo die haar altijd redt - maar zij Jo niet. ‘Ik drijf op ongemak’, zegt Veldman.
Het kantoor is zoals het schoolplein in ‘De Luizenmoeder’, ook zo’n plek met mensen die je niet hebt uitgekozen. ‘Net familie, eigenlijk’, grijnst Veldman. Van het traditionele klagen over het kerstpakket tot het semi-attent een kaartje sturen aan die zieke collega om toch maar vooral betrokken te lijken - niets menselijks is haar vreemd.
En ach, iedereen doet ook maar zijn best, hoe rampzalig dat ook uitpakt. Daar kunnen de moderniteiten in haar columns zoals inspiratie-sessies, evaluatieplannen en andere zelfverbetering-instrumenten niet veel aan veranderen.
In de podcast leest ze drie stukken voor. Hier alvast een extra fragmentje:
'Iedereen zegt ja, behalve de eigenwijze, die dus nee zegt. De anderen kijken zo verbijsterd als ze maar kunnen – in de hoop dat de eigenwijze dan zelf op een gegeven moment ook denkt: god ja, ik ben inderdaad knettergek. Maar de eigenwijze sluit zijn ogen om de verbijstering niet te hoeven zien en schudt onverstoorbaar nee.
Ik zou zelf graag de eigenwijze willen zijn. Elk kantoor moet sowieso één eigenwijze hebben – al was het alleen maar om problemen te opperen waar de rest slechts uitdagingen ziet. Om stilstand te forceren waar vooruitgang een slecht idee zou zijn. Ja, ik zou graag de rol van eigenwijze op me nemen maar ik durf het niet, ondanks mijn moeizame hoofd en mijn lippen die ervoor gemaakt zijn om de woorden ‘maar’ en ‘nee’ eruit te persen.’
Op zoek naar meer pijnlijk herkenbare situaties? Luister dan deze Work in Progress!Support the show: https://www.intermediair.nl/account/login?login_type=direct
See omnystudio.com/listener for privacy information.